Galicia perde poboación no rural e a Xunta debe tomar as medidas oportunas para que isto non ocorra, potenciar ou manter polo menos os mínimos servizos existentes. Agora a Xunta (PP) quer privatizar os servizos de comedor de Cervantes, Ourol e Ribeira de Piquín -en Lugo-, e de Baltar, O Bolo, Calvos de Randín, Xunqueira de Espadañedo e San Mamede de Montedorramo -na provincia de Ourense- e poñer neles un cátering privado. Varios sindicatos cren que se trata do "primeiro paso" para un peche de colexios "onde hai unha maior caída de matrícula, no rural", tras recordar "outras experiencias" rexistradas anteriormente.
Deputados da Xunta, defendede o rural, que xa está desatendido abondo. Tomade medidas para o protexer e non para o desmantelar. Pisade o campo, visitade eses colexios, falade coa xente deses centros para saber das súas necesidades e protexede o agro para que a xente non se teña que marchar (xa marchou abonda).
Kirikou
Kirikou é un neno africano que sae en dúas películas de animación, as cales son moi aconsellábeis de ver por todos (meniños e adultos). Vexamos un trailer:
Memoria da noite
Madrugada, o porto adormeceu, amor,
a lúa abanea sobre as ondas
piso espellos antes de que saia o sol
na noite gardei a túa memoria.
Perderei outra vez a vida
cando rompa a luz nos cons,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar.
Veu o loito antes de vir o rumor,
levouno a marea baixo a sombra.
Barcos negros sulcan a mañá sen voz,
as redes baleiras, sen gaivotas.
E dirán, contarán mentiras
para ofrecerllas ao Patrón:
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar,
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar.
Madrugada, o porto despertou, amor,
o reloxo do bar quedou varado
na costeira muda da desolación.
Non imos esquecer, nin perdoalo.
Volverei, volverei á vida
cando rompa a luz nos cons
porque nós arrancamos todo o orgullo do mar,
non nos afundiremos nunca máis
que na túa memoria xa non hai volta atrás:
non nos humillaredes NUNCA MÁIS.
Canto de andar
Amence paseniño nas terras do solpor
as brétemas esváense coas raiolas do sol
meu amor, meu amor, imos cara o maior
miña amada, meu ben, imos polas terras do alén
acariña o silencio e escoita o corazón
que moitos dos teus soños latexan ao seu son
é tempo de camiño andar e de non esquecer
que o futuro que ha de vir é o que has de facer
e o sol vai silandeiro deitándose no mare
facéndonos pequenos con tanta inmensidade.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)